Van de week bezocht ik een hotel in Bethlehem, vlakbij Magisch Maastricht. Het werd een wonderlijke ervaring. Het leek wel of ik een toverbal was in de mond van het hotel. Ik werd heen en weer geslingerd tussen verwenning en verwarring. Voelde me hooggeëerde gast maar ook proefkonijn. Wat was mij in vredesnaam overkomen?
Van Salvador Dalí tot herfsttapijt
Het ene moment waande ik me in een zwembad van Salvador Dalí omdat ik vanuit een blauwbetegeld bed tegen het onderlijf van een zwemmende olifant aanstaarde. Even verderop verschoot ik van kleur in een – van kachel tot kussensloop en van Bijbel tot bedlamp – egaalgrijs gespoten kamer. In de kamer daarnaast dacht ik in een ruimte vol herfstblaadjesbehang en herfstblaadjestapijt de zware lucht van een stevige stamppot te ruiken. Twee minuten later hervond in een spierwitte ruimte de Benedictijnse kloosterrust van mijn oktober-retraîte.
Verre van fantasieloos
Ik was door decaan Vera Düring rondgeleid in het nieuwe Teaching Hotel van de Hotel Management School Maastricht. Andere hotelscholen bouwen voor hun opleiding fantasieloos de hotelkamers na van geoliede machines zoals Hilton, Marriott of Amrâth. Zo niet de school in Maastricht. Geheel volgens het nieuwe motto ‘the next step in hospitality’ zijn de grenzen van de verbeelding opgezocht. Kasteel Bethlehem is veranderd in een zinsbegoochelend hotellaboratorium. Nederlandse toppers als Piet-Hein Eek, Richard Hutten, Jurgen Bey, Studio Job en D/Dock en jong regionaal talent kregen de vrije hand en ontwierpen overweldigende ‘kamerbelevingen’. Niet altijd per se comfortabel en rolstoelvriendelijk, maar wel altijd bedoeld als reflectie op het idee van een kamer. Wat zoeken we daar? Wat is de essentie van gastvrijheid? Nederlandse topmerken als Mosa, Moooi en Desso stelden belangeloos hun collecties ter beschikking.
